English
French
German
Italian
O Nas
Historia Zgromadzenia Sióstr Wspomożycielek Dusz Czyśćcowych, sięga końca XIX w. 10 listopada 1889 roku w Zakroczymiu charyzmatyczny kapucyn, bł. Ojciec Honorat Koźminski, powołał do życia nasze Zgromadzenie. Pomysłodawczynią dzieła, była młoda dziewczyna Wanda Olędzka, która zapragnęła swoje życie oddać Chrystusowi dla ratowania dusz cierpiących w czyśćcu. Chciała, dołączyć we Francji, do istniejącego już od 30 lat Zgromadzenie Sióstr Wspomożycielek Dusz Czyśćcowych. Na jej drodze stanął jednak jeden z największych działających ówcześnie spowiedników, Ojciec Honorat Koźmiński. Ojciec Honorat, który w sumie, założył 26 zgromadzeń zakonnych, zatrzymał Wandę Olędzką w kraju i nakazał dać początek wspólnocie zakonnej.
W ten sposób Olędzka, wraz z kilkoma koleżankami z lat szkolnych, które również nosiły w sercu pragnienie życia zakonnego, utworzyły Zgromadzenie polskich Wspomożycielek Dusz Czyśćcowych. Działo się to wszystko na ziemiach zaboru rosyjskiego, w którym Kościół Katolicki, był szczególnie prześladowany. Siostry musiały działać w „ukryciu”, zostały więc zakonem bezhabitowym, kierowały się zasadą, że: w „habit cnót” ubieramy nasze serca. Swą heroiczną, służebną miłość, Wanda przypłaciła utratą własnego zdrowia, co uniemożliwiło jej kontynuowanie życia zakonnego. Dlatego też została zabrana przez rodzinę.
Na jej następczynię, O. Honorat wybrał spośród pierwszych wspomożycielek Natalię Nitosławską, która pociągnięta przykładem M. Wandy, wiernie kontynuowała zapoczątkowane przez nią dzieło. Po kilku latach życia zakonnego i posługiwania wśród chorych i ubogich zachorowała na różę. Zmarła w opinii świętości w 1900 r. w Nowym Mieście n. Pilicą.
Współcześnie
Jesteśmy Zgromadzeniem zatwierdzonym przez Stolicę Apostolską, na prawie papieskim.
Żyjemy według Reguły i Życia Braci i Sióstr Trzeciego Zakonu Regularnego św. Franciszka z Asyżu. Z tytułu przynależności do rodziny franciszkańskiej, staramy się jak najpełniej żyć duchem Ojca Franciszka. Dlatego, w naszym życiu, również na pierwszym miejscu stawiamy miłość do Chrystusa Odkupiciela. Centrum naszej codzienności stanowi Eucharystia, jako realna obecność naszego Pana. Ona jest źródłem wszelkiej łaski i miłosierdzia zarówno dla żywych, jak i zmarłych, dla całego świata przez wszystkie wieki. Dlatego włączamy w nią wszystkie nasze modlitwy, prace i ofiary zakonnego życia. Prosząc, aby dzięki Najświętszej Ofierze Chrystusa stały się darem dla dusz czyśćcowych.
Prócz modlitwy, Zgromadzenie prowadzi dwa Domy Pomocy Społecznej w Legionowie i Nowym Mieście nad Pilicą, w których Siostry wcielają w życie słowa Świętego Jana Pawła II „Chorzy uczą nas być dobrymi, dają nam szansę służby Chrystusowi”.
Kolejnym Dziełem prowadzonym przez Siostry jest Niepubliczne Przedszkole w Zakroczymiu słowa Św. Jana Pawła II: „W codziennym trudzie, w wysiłku umysłu, woli serca – obraz dziecka pozostaje dla człowieka natchnieniem i źródłem nadziei”. Są dla nas drogowskazem, naszej posługi wśród najmłodszych.
Historia DPS- u w Nowym Mieście nad Pilicą
Początki lata 1892-1945
Dom Pomocy Społecznej im. Natalii Nitosławskiej w Nowym Mieście nad Pilicą ma piękną i długą historię.
Powstał w 1892 roku, jako pierwsze Dzieło Zgromadzenia Sióstr Wspomożycielek Dusz Czyśćcowych, którego hasłem jest: „Wspomagajmy cierpiących żyjących i zmarłych”.
Obecne imię Domu jest związane z jego Założycielką Matką Natalią Nitosławską, pierwszą przełożoną generalną Zgromadzenia Sióstr Wspomożycielek. Osoby najbardziej potrzebujące pomocy na ziemi i w czyśćcu były i są nadal w samym sercu misji Zgromadzenia Sióstr Wspomożycielek. Matka Natalia zaś jest „żywą ikoną” realizacji tej naszej misji w Kościele i świecie. Ona rozważając w swym sercu cierpienia dusz czyśćcowych pochylała się z czułą miłością matki nad największą nędzą moralną i duchową swego środowiska. W ofiarnej, wręcz heroicznej służbie ubogim, opuszczonym i chorym wykorzystywała swoją fachową wiedzę z zakresu medycyny oraz swe pochodzenie arystokratki w pozyskiwaniu potrzebnych środków materialnych. Gdy nie mogła w środowisku zapewnić dachu nad głową dla napotykanych osób bezdomnych zaczęła przyjmować ich pod swój dach. Na rozpoczęte dzieło otrzymała zgodę i błogosławieństwo Założyciela Zgromadzenia bł. o. Honorata Koźmińskiego i w ten sposób zrodził się istniejący obecnie Dom Pomocy Społecznej.
Do zapoczątkowanej placówki szybko przylgnęła nazwa „Szpitalik” nadana przez mieszkańców Nowego Miasta. W okresie dwudziestolecia międzywojennego i w czasie II wojny światowej „Szpitalik” oficjalnie działał pod szyldem Stowarzyszenia Opiekuńczo – Kulturalnego pw. Św. Antoniego z Padwy powołanego przez Zgromadzenie.
Czasy komunistycznej indoktrynacji 1945-1990
Władze komunistyczne w okresie powojennym rozpoczęły prześladowanie Kościoła i prowadzonych przez niego dzieł. Zgromadzenie podjęło walkę o zachowanie „Szpitalika”. Do lat 60-tych ubiegłego wieku, mimo ogromnych trudności, nie tylko finansowych ale także związanych z nękaniem przez częste kontrole państwowe, funkcjonuje on pod nazwą „Schronisko św. Antoniego”. W roku 1960 „opiekę” nad „Szpitalikiem” przejmuje państwo, dofinansowując i zmieniając nazwę na Społeczny Zakład Specjalny. Wydział Zdrowia w Łodzi sprawuje nadzór kontrolny, by trzy lata później zakomunikować pismem z Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej, że „wyżywienie winno być pokrywane z własnych funduszy przez Kierownictwo Domu (czyli Zgromadzenie). O ile w tych warunkach Kierownictwo nie będzie mogło prowadzić Domu, może ono wystąpić z wnioskiem do tutejszego Wydziału o jego likwidację”. Mimo rosnących wymagań i częstych kontroli Zgromadzenie nie rezygnuje z prowadzenia dzieła. Założona przez Zgromadzenie Hafciarnia wspiera finansowo „Szpitalik”. W 1972 roku zmienia się nazwa domu na Społeczny Dom Pomocy Społecznej ale nie ulega zmianie sposób finansowania i kontroli. Mimo trudności Zgromadzenie kształci personel medyczny, podnosi warunki bytowe i zapewnia tak ważną w ostatnim etapie życia każdego człowieka na ziemi zwyczajne bliskie towarzyszenie i opiekę duchową.
o.
Po zmianie ustroju w Polsce 1990-
Rok 1990 przynosi znaczące zmiany zostaje podpisana pierwsza Umowa pomiędzy Zgromadzeniem a Ministrem Pracy i Polityki Socjalnej, regulująca prawne aspekty życia Domu. W 1995 roku zostaje nadana, funkcjonująca obecnie nazwa dzieła: Dom Pomocy Społecznej im. Natalii Nitosławskiej.
Wraz z wejściem Polski do Unii Europejskiej Zgromadzenie stanęło przed koniecznością standaryzacji dzieła, czyli dostosowaniem Domu do obowiązujących wymogów, standardów europejskich. Dotychczasowy lokal znajdujący się w domu macierzystym Zgromadzenia przy Pl. Kościuszki 11 nie spełniał odpowiednich warunków by można było podjąć standaryzację. Kolejny raz Zgromadzenie stanęło przed groźbą zamknięcia dzieła. Jednak Opatrzność czuwająca nad każdym Bożym dziełem przyszła z pomocą w postaci budynku położonego pięknie nad Pilicą i ofiarowanego nam przez Braci Mniejszych Kapucynów Prowincji Warszawskiej należący wcześniej do Zgromadzenia Braci Sług Maryi Niepokalanej przy ul. Bielińskiego 26. Po przeprowadzeniu koniecznych remontów w grudniu 2004 roku mieszkańcy przenoszą się do dużego i nowocześnie wyposażonego domu.
W związku ze zmianą lokalizacji zwiększyła się liczba mieszkańców Domu oraz personelu. Ufamy jednak, że nie zmienił się duch posługi i charakter Domu. Mimo zwiększonej liczby personelu świeckiego, przebywające tu z różnych przyczyn osoby, mogą nadal odnaleźć ciepło domu rodzinnego oraz miłość i wsparcie w doświadczeniu choroby i osamotnienia. Dokładamy bowiem starań, aby człowiek chory i starszy, wymagający szczególnego zainteresowania i życzliwości odnalazł na nowo sens życia i pomoc w godnym odejściu z tego świata.